(verschenen in Nucleus, oktober-november 2001)
Het VB en de islam (1)
Tijdens zijn opgemerkt TV-debat met Karel De Gucht stelde Filip
Dewinter dat het VB aan de moslim-immigranten voortaan de volgende
keuze wil voorstellen: ofwel qua cultuur en zelfs qua taal volledig
in de Vlaamse volksgemeenschap opgaan, ofwel een begeleide terugkeer
naar hun land van herkomst "als zij -- en ik respecteer dat -- aan
hun moslim-identiteit willen vasthouden". Dit mag een aanleiding
zijn om eens nader in te gaan op het VB-standpunt over de islam.
Malafide lobbygroepen proberen de gelijkstelling tussen
"islamkritisch" en "extreem-rechts" ingang te doen vinden, maar in
feite is er ter rechterzijde een waaier aan ver uiteenlopende
standpunten tegenover de islam.
Het behoort tot de strategie van de zogenaamde antifa's om het
net van "extreem-rechts" zo breed mogelijk uit te werpen, en in
concreto om een amalgaam te maken tussen vermeende neo-nazi's en
alles wat zich rechts van links bevindt. Nu alvast het VB voldoende
gebrandmerkt is, gaat het erom, alle anderen die buiten
belgicistisch links staan, met het VB te vereenzelvigen: prof. Erik
Suy, prof. Urbain Vermeulen, prof. Matthias Storme, Ward Beysen,
Peter De Roover, en ondermeer ook ondergetekende. Het linkse
wereldbeeld in Vlaanderen draait om het VB, want bij gebrek aan een
positief links project definieert links zichzelf nog slechts als de
krachtigste bron van haat tegen rechts. Het is zoals het
geocentrisch wereldbeeld, waarvan middeleeuwse theologen de
zorgwekkende implicatie inzagen: aangezien de hel zich ondergronds
bevindt, en de aarde in het centrum van het heelal, draait de hele
kosmos eigenlijk rond de duivel...
Mijn standpunt
Vooraf zal ik helaas het geduld van de lezer moeten vragen om
mijn eigen standpunt even samen te vatten, dat nogal verschilt van
de "extreem-rechtse" standpunten die hier aan bod zullen komen. Dit
omdat Jan de Zutter recent een oude kwakkel nieuw leven heeft
trachten in te blazen, namelijk dat mijn "analyse van de islam door
het Vlaams Blok werd gebruikt om haar islamstandpunten van een
theoretische onderbouw te voorzien", m.n. door mijn lezing op het
VB-colloquium in 1992 waar het 70-puntenplan voorgesteld werd. (Heidenen
voor het Blok, p.17) Aangezien De Zutter journalist bij De
Morgen is, ligt het voor de hand deze kwakkel aan schaamteloze
kwade trouw toe te schrijven, maar het zou ook kunnen dat de man
gewoon nooit de moeite gedaan heeft om mijn nochtans in
uiteenlopende forums gepubliceerde standpunten te vernemen. Uit
niets blijkt dat hij mijn tekst van toen zelfs maar bekeken heeft.
Dat Noam Chomsky het voorwoord schreef voor een negationistisch
boek van Robert Faurisson, betekende niet dat hij het met
Faurisson's holocaust-ontkenning eens was, wel dat hij een vuist wou
maken tegen de oprukkende censuur, die vandaag de negationisten maar
morgen nog veel meer stromingen kan treffen. Er bestaan nu eenmaal
crisissituaties waarin men op bepaalde punten gemene zaak moet
maken met andersdenkenden. Dat ik ermee instemde om voor een
VB-colloquium te spreken, kwam doordat het VB de enige partij was
die het probleem van de islam aan de orde stelde, wat (zoals ik daar
expliciet gezegd heb) niet inhield dat ik het met zijn oplossing
voor dat probleem eens was.
Een bijkomende reden was, zie Chomsky, de nood om een vuist te
maken tegen de sluipende machtsgreep van vrijheidshatende krachten.
Destijds ging het vooral om het Charta '91, een
communistisch initiatief (zoals nogmaals bleek in een recent
Charta-themanummer van het Vlaams Marxistisch Tijdschrift,
starring Louis Van Geyt) dat het walgelijke lef had om naam en
aureool van het vrijheidslievende en anti-communistische Charta
'77 van Vaclav Havel te usurperen, en dat er schitterend in
geslaagd is via een anti-rechtse hysterie een nooit geziene
hegemonie van links te vestigen. Nee, "linkse hegemonie" is geen
overdrijving: vandaag volstaat het dat een links hoofdredacteur
tegen iemand een fatwa uitspreekt, of de gevestigde machten
springen in de houding, treffen sancties tegen professoren, ontslaan
een dorpsopbouwwerker, sturen zelfs een minister de woestijn in.
Daaraan zie je ondubbelzinnig wie de macht heeft: wie gehoorzaamd
wordt. Het spijt me dus niet dat ik de door extreem-links opgelegde
schutkring geschonden heb; wel dat zoveel Vlaamse intellectuelen
daartoe te bangelijk waren en zijn (de enige Bekende Vlaming die me
met mijn démarche geluk wenste, was een oud-Amadees).
Maar aangaande de islam verschil ik dus vrij grondig van mening
met het VB. Ik heb altijd het standpunt ingenomen dat als volgt
samengevat werd in de aankondiging van een gelijkaardige lezing van
mij voor het communistische Masereelfonds (Anderlecht, 23 mei 1989):
"Koen Elst legt uit in welke mate Khomeiny's veroordeling [van
Salman Rushdie] representatief is voor het islamitisch denken en
waarom Khomeiny's veroordeling niet mag aangegrepen worden voor een
hetze tegen de hier aanwezige Islamitische migranten".
Op uiteenlopende forums, van de Agalev-studenten tot het
Davidsfonds en de Liberale VUB-studenten, heb ik sindsdien
consistent hetzelfde standpunt tegenover het islamprobleem
ingenomen, zoals hier in TeKoS 68 (1992), p.86: "Dat de islam
aangroeit en dus in een positie komt om hier of daar de macht over
te nemen en zich uit te leven, is praktisch onomkeerbaar. De enige
uitweg bestaat erin, de islam zelf onderuit te halen. Dat kan
alleen als de moslims zelf hun geloof in de islam verliezen.
Momenteel zijn er dus al talloze moslims die niet in bepaalde (en
met name de meest onverdraagzame) islam-doctrines geloven: dat is
het essentiële 'onderscheid tussen moslim en islam'. (...) er is een
nieuwe vertrouwenscrisis nodig, zoals die tijdens en kort na de
koloniale periode bestaan heeft, toen de islam een zaak van het
verleden leek. (...) De intellectuele en vervolgens de politieke
elites in de islamwereld moeten gaan inzien dat er op gebied van
geestelijke cultuur iets beters bestaat dan deze dogma's (...)
Eindelijk is het mogelijk om aan volksopvoeding op planetaire
schaal te doen, en te laten weten dat het exclusivisme van de
profetische openbaring achterhaald is door meer universeel inpasbare
vormen van cultuur en spiritualiteit."
Mijn boodschap is gewoon deze: de islam is een vergissing, een
die overigens tot heel wat bloedbaden en onderdrukking geleid heeft,
maar die ook in gekuiste en verzoete versie alleszins een vergissing
blijft. De eenvoudige oplossing voor de problemen die de islam
stelt, zowel aan andersdenkenden in de moslimwereld als aan de
autochtonen in het Westen, bestaat erin, dat de moslims zich uit hun
mentale gevangenis bevrijden. Lucas Catherine (Vuile Arabieren,
p.81) stelt zich voor dat Filip Dewinter weinig opgetogen kan
geweest zijn bij het horen van mijn stelling dat "niet de moslims
het probleem zijn, maar de islam".
Mijn visie op de islam is immers niet gevormd in enige
confrontatie met vreemdelingen die toevallig ook moslim waren, maar
in contacten met slachtoffers van de islam in Zuid-Azië (Kasjmir,
Bangladesj) en met geboren moslims die zich resoluut van hun
thuisreligie afgekeerd hebben. Anders dan de meeste Blokkers, die
inderdaad aan xenofobie ("vreemdelingenangst", overigens niet
hetzelfde als vreemdelingenhaat) lijden, ga ik ook in het dagelijks
leven veel met moslims en andere immigranten om, ondermeer mijn
Chinees petekind en de Koerdische en Pakistaanse illegalen die ik
met hun regularisatie help. Al die contacten bevestigen voortdurend
mijn diagnose van het islamprobleem.
Het VB-standpunt
Wie alleszins wel de tegenstelling tussen mijn standpunt en dat
van het VB inzag, was een overijverige medewerker van de
VB-persdienst, die de tekst van mijn lezing in het congresbundel
opnam maar bij het polycopiëren de besluitparagraaf meende te
moeten overplakken. Die ingreep, mij meegedeeld vlak voor het
begin van het colloquium, was van een kleinzieligheid die ik niet
verwacht had, en waarvoor meerdere partij-mandatarissen zich
achteraf ook verontschuldigd hebben. Hier alvast in exclusieve
primeur de tekst die voor sommige Blokkers niet kon:
"Net als Salman Rushdie geloof ik in de mogelijkheid en
wenselijkheid van integratie van immigranten. Ik denk dat Turken
en Marokkanen zich perfect kunnen integreren en assimileren. Dat
iemand Ali of Fatima heet, doet niets af aan zijn menselijke
kwaliteiten, noch aan zijn bereidheid om zich te integreren en onze
wetten na te leven. Maar het wordt wel een probleem als iemand echt
in de basisdoctrine van de islam gelooft, dus echt gelooft dat er
twee mensheden zijn, één Herrenvolk van gelovigen dat èn de
hemel èn de aarde in pacht heeft, en anderzijds een vervloekte massa
van ongelovigen, gedoemd tot onderworpenheid en later tot het
hellevuur. Het wordt helemaal zorgwekkend als hij zich naar
Mohammeds voorbeeld het recht toeëigent (en een strategie
ontwikkelt) om de politieke macht van de islam te vestigen. Daarom
geloof ik wel in de integratie van een redelijk aantal
vreemdelingen, zelfs nog in de integratie van een oppervlakkige
volkse islam, maar absoluut niet in de integratie van een
zelfbewuste islam."
Op dat ogenblik was het VB er blijkbaar nog niet aan toe, de
assimilatie van moslims tot niet-moslimse Vlaming te aanvaarden. In
zijn boek Grove Borstels (p.120) citeert Marc Spruyt uit mijn
colloquiumtekst de waarschuwing dat islamistische krachten "de
assimilatie van de moslims koste wat het kost willen voorkomen" en
daarom "hard werken om de de-islamisering van de moslims in Europa
tegen te gaan". En Spruyt voegt daar prompt, en volkomen terecht,
aan toe: "In dat verzet tegen die de-islamiserende assimilatie kan
het Vlaams Blok zich volledig terugvinden." Zelf had ik het
toendertijd nog niet helemaal door, maar naar Spruyt aantoont, wilde
het VB toen expliciet "de neiging van vreemdelingen om hun cultuur
te behouden, bevorderen".
Het VB-standpunt was toen duidelijk gericht op segregatie, en
dat had het gemeen met de islamisten, die hun schaapjes in een
aparte moslim-zuil onder hun controle willen houden. Vandaar dat de
liberale islamcriticus wijlen Achille Moerman de islamisten al eens
retorisch met het VB gelijkstelde (wat natuurlijk niet kon
verhinderen dat ook hij retorisch in het VB-kamp geduwd werd).
Concreet betekende dat bv. het voorstel om moslimkinderen in een
apart islamitisch scholennet onder te brengen. Dat VB-voorstel was
het volmaakte tegendeel van mijn standpunt, nl. dat de moslims uit
hun mentale gevangenis bevrijd moeten worden, ondermeer door
maximale blootstelling aan onze cultuur, in de eerste plaats via
het onderwijs. Maar het stond wel dicht bij de visie van het
Centrum voor Racismebestrijding, dat aarzelend al eens van
"integratie" durft spreken, maar wel altijd "met behoud van eigen
identiteit". Naar de duivel met die identiteit. Er is een
krachtige culturele beweging nodig die de de-islamisering van de
moslims bevordert, en het is minder de politiek danwel de
intelligentsia die daarvoor moet zorgen, en die tot dusver in
gebreke gebleven is.
Koerswijziging
De situatie in 1992 was niet dat er enerzijds de foute
VB-oplossing was en anderzijds de goede oplossingen van de andere
partijen, wel dat het VB één mogelijke oplossing naar voren schoof
(die dus niet de mijne is) terwijl de andere partijen het probleem
negeerden. Deze laatsten volharden in hun struisvogelpolitiek,
maar bij het VB beweegt er wel iets.
Destijds kon men het VB ervan verdenken, in de slecht
gereputeerde islam slechts een stok gevonden te hebben om de
eigenlijke hond te slaan, nl. de vreemdelingen. Het zou dan slechts
om een niet-raciale dekmantel voor rassendiscriminatie gaan. Nog op
12 juni 1996 verklaarde kersvers voorzitter Frank van Hecke aan de
Gazet van Antwerpen dat hij boeddhisten evenzeer zou
terugsturen als moslims. Nochtans brengen boeddhisten geen
doctrine van onverdraagzaamheid en djihaad mee, maar ze zijn meestal
wel minder blank dan Turken of Marokkanen.
De jongste koerswijziging, waarvan Dewinter in zijn debat met De
Gucht de kernpunten aangaf, lijkt een belangrijke stap in de goede
richting. Vreemdelingen die hun eigen cultuur willen behouden,
worden nog steeds aangemoedigd om "op vrijwillige basis" naar hun
thuisland te vertrekken. In het algemeen wordt echter de
assimilatie als natuurlijk eindpunt van het immigratieproces
aanvaard: laat de vreemdelingen die in Vlaanderen willen blijven,
onze taal en gewoonten overnemen. De Gucht verbeterde hem: het zou
niet assimilatie maar "integratie" moeten zijn. Doorheen de
geschiedenis is integratie echter bijna altijd in assimilatie
geëindigd, en daar is niets mis mee.
Assimilatie laat overigens ruimte genoeg voor variatie,
tenslotte is er hier godsdienstvrijheid, zijn er naast Vlaamse
kiekenvreters ook Vlaamse vegetariërs, enz. Assimilatie betekent
echter wel binnen enkele generaties rasvermenging. Dat is de reden
waarom de Nürnberg-wetten de verregaand geassimileerde joden opnieuw
wilden dissimileren door gemengde huwelijken te verbieden.
Integratie maar vooral geen assimilatie: Hitler zei het onze
multiculturalisten al voor. Het VB breekt nu duidelijk met deze
tendens, niet met wollige VLD-termen als "inburgering" maar met de
vraag aan de inwijkelingen om Vlaming te worden. Als het VB
dit echt meent (antifa's met hun telepathische vermogens beweren te
weten dat het maar façade is), keurt het dus goed dat allerlei
uitheemse genen de Vlaamse genenpoel komen verkleuren. Dit is een
veralgemening van het door het VB expliciet aanvaarden van
uitheemse adoptiekinderen: cultureel helemaal Vlaams, trouwen deze
Koreaantjes en Indiërtjes bijna allemaal met volbloed Vlamingen om
de vaders en moeders van het Vlaamse mengras te worden.
De VB-ers moeten er echter niet op rekenen dat de media hen nu
minder grimmig voor racist zullen uitschelden. Voor een deel berust
dat gescheld trouwens op waarheid: sommige VB-ers houden er privé
racistische opinies op na. Maar ook deze strekking heeft er zich
bij neergelegd dat volledige terugzending van vreemdelingen
onhaalbaar is, en streeft daarom een niet-racistische regeling van
het minste kwaad na: niet die vreemdelingen opnemen die met een
mordicus gehandhaafde aparte identiteit moeilijkheden gaan maken,
wel degenen die bereid zijn om in de Vlaamse natie op te gaan.
Wat professionele Blokwatchers met hun linkse vooroordelen niet
willen begrijpen, is dat VB-leden en VB-kiezers in de eerste plaats
reageren op de werkelijkheid, althans zoals zij die ervaren. Daarom
bv. is het klinkklare onzin om te doen alsof de afschaffing van de
democratie op een of andere manier het doel van het VB zou zijn. In
de jaren 1930 suggereerde de economische werkelijkheid dat de
democratie gefaald had, en leken de Nazi- en Sovjet-dictaturen de
golf van de toekomst te vertegenwoordigen. Sindsdien heeft de
autoritaire optie echter zowel militair als economisch gefaald, en
daarom vind je ter rechterzijde nauwelijks nog mensen die belang
stellen in alternatieven voor de democratie.
Ook het racisme is grondig veranderd: de tijd waarin blanken de
wereld beheersten is voorbij, en als hedendaagse racisten zeggen dat
zij slechts "een heterogene wereld van homogene volkeren" willen,
niet met de blanken als Herrenvolk maar met gelijkheid
tussen die volkeren, dan menen zij dat meestal ook. Links, dat zelf
een vreselijk palmares van bedrog en leugen heeft, kan zich zoiets
naïefs natuurlijk niet voorstellen. De eigen technieken van
infiltratie en noyautering gedachtig, zoekt het overal maskerades en
complotten, en blijft het hardnekkig de jaren '30 projecteren op een
droomscherm waarachter de werkelijkheid van vandaag weggestopt
wordt.
Men herinnert zich hoe Hugo Gijsels ooit naam maakte met zijn
onthullingen over Hitler's tweede leven in het VB. Zijn
belangrijkste bewijsstuk was het boek Nuremberg ou la Terre
Promise van Maurice Bardèche, vertaald door Karel Dillen. Hele
boeken en lezingen vulde hij met de ontrafeling van complotten: X
kent Y kent Z die het boek van Bardèche gelezen heeft, dus X is een
holocaust-ontkenner! Alleen: hoewel Bardèche later als uitgever het
negationisme gesteund heeft, is het boek in kwestie niet
negationistisch, want de jodenmoord wordt er op drie plaatsen
expliciet in erkend (p.159, p.187, p.193, ondermeer als terecht
contrast met toenmalige propaganda over een Duitse "genocide op het
Franse volk"; Bardèche schrijft zelfs dat het percentage joden onder
de weggevoerden hoger was dan toen aangenomen werd).
Die fout werd Gijsels niet aangerekend: ik heb zelf een lezing
voor de Jongsocialisten Leuven bijgewoond waar iemand uit het
publiek die passussen voorlas, Gijsels met de mond vol tanden zat,
maar de meeste aanwezigen het voor Gijsels opnamen en de
vraagsteller toeblaften dat hij moest ophouden met zijn
"gebullshit". Sterker, nog tijdens het debat met Dewinter haalde
zelfs Karel De Gucht de vertaling van Bardèche's boek als "bewijs"
van het VB-"fascisme" boven. Zeg nou nog dat links niet aan de
macht is: de combattieve voorzitter van een als rechts gedoodverfde
partij laat zijn argumentatie dicteren door een extreem-linkse
fantast.
Hoe dan ook, als een boek van een halve eeuw oud nog steeds
tegen het VB in stelling gebracht kan worden, dan zal dit des te
gemakkelijker zijn met het pas afgeworpen 70-puntenplan. Eigen
schuld, dikke bult? Nochtans was zelfs de VB-visie waaruit het
70-puntenplan voortkwam, niet echt "extreem"-rechts te noemen.
Het VB is de eerste partij die je tegenkomt als je vanuit het
centrum in rechtse richting beweegt; VLD en CVP zijn immers
centrum-links. Men zou het dus centrum-rechts moeten noemen.
Extreem is het zeker niet, want er is nog een hele fauna (om even
het deshumaniserende jargon à la De Gucht's "mestkevers" te
bezigen) ter rechterzijde van het VB.
(2)
De
islam, het VB, en extreem-rechts
In het kleuterdenken dat door onze dominante media gepromoot
wordt, bestaat het politiek-ideologische landschap uit enerzijds de
diverse fracties binnen de linksliberale eenheidspartij, zeg maar de
zeven geitjes (Agalev, CD&V, SPA, VLD, VU-Niet-Splitsen,
VU-Toekomst, VU-Vlaams-Nationaal), en anderzijds, eenzaam ter
rechterzijde, de boze wolf, het Vlaams Blok. In werkelijkheid
echter vormt het VB slechts één segment binnen een hele waaier van
rechtse stromingen.
Beperken we ons tot de rechtse standpunten tegenover de islam,
dan vinden we naast de VB-partijlijn reeds een viertal uitgesproken
verschillende posities. Sommige hiervan hebben in Vlaanderen geen
georganiseerde aanwezigheid, maar hun invloed of alleszins
gelijklopende stellingnames vindt men wel terug bij individuen in
de rechtse middens, soms al eens in de privé-opvattingen van sommige
VB-ers maar vooral bij mensen die inmiddels uit de partij gezet of
gestapt zijn.
Helemaal extreem-rechts in de ware zin des woords is allicht het
standpunt van de Nationaldemokratische Partei Deutschlands, dat
gemene zaak maakt met de islamisten tegen de zogenaamde
joods-Amerikaanse wereldheerschappij. In diametrale tegenstelling
met het VB juichte de NPD bij monde van haar woordvoerder Horst
Mahler de islamistische aanslagen op het World Trade Center en het
Pentagon toe. Hier geldt duidelijk dat les extrêmes se touchent,
want extreem-linkse antiglobalisten (de kringen waartoe Mahler
vroeger behoorde) spreken in dezelfde zin.
Identiteit
Een heel ander geluid horen we bij de historische Nouvelle
Droite van Alain de Benoist, ooit begonnen als uitgesproken
vreemdelingvijandig en racistisch maar inmiddels sterk in
pro-multiculturele zin geëvolueerd. Zo vindt de Benoist vandaag
dat de Maghrebijnse moslims in Frankrijk evenzeer recht hebben op
de beleving van hun collectieve eigenheid als bv. de Bretoenen of de
Vlamingen. Voor hem zijn identiteitsbewuste moslims in de eerste
plaats bondgenoten in de Europese strijd voor het behoud van eigen
identiteit en tegen de amerikanisering: Europe, Islam, même
combat! (Zelf meen ik dat de islam slechts de vreedzame
coëxistentie van diverse gemeenschappen verdedigt zolang hij in de
minderheid is.) Hij verklaart tegenwoordig dat Jean-Marie Le Pen
hem doet "kotsen" (vomir), wat hem overigens niet zal
besparen van ten eeuwigen dage extreem-rechts genoemd te worden.
Zijn club is echter aan het leeglopen: rechtse militanten vinden
zijn nieuwe denkrichting maar cerebrale afleiding van wat zij
aanvoelen als een levensnoodzakelijke reddingsoperatie van de
Europese volkeren. Eén van de splinters uit de Nouvelle Droite in
Frankrijk en franstalig België is de strekking rond Pierre Vial en
zijn beweging Terre et Peuple, die de confrontatie van
Europa met de islam onvermijdelijk acht.
In hetzelfde vaarwater zit wellicht de welsprekendste
woordvoerder van de xenofobe rechterzijde, Guillaume Faye. Faye is
sterk anti-islamitisch en roept de Europeanen op om zich voor te
bereiden op een onafwendbare burgeroorlog tegen de
moslim-"kolonisten". Zulk discours heb ik bij het VB nog niet
gehoord, en ik begrijp dat het VB-programma erop gericht is, zulke
confrontatie juist te vermijden. Ik voorzie echter dat de
strekking-Faye sterk aan belang zal winnen, naarmate er geen
assimilatie maar juist identiteitsbevestiging van de moslims komt,
gekoppeld aan een verdergaande demografische opmars. Een
overtuigende vaststelling van Faye is alvast dat de islam een
mobilisatiepunt vormt voor etnisch uiteenlopende groepen
immigranten die anders nooit gemene zaak zouden maken en veel
gemakkelijker geassimileerd zouden kunnen worden.
Een gelijkaardig uitgangspunt vindt men bij de groep
Synergies Européennes rond Robert Steuckers. Anders dan het VB
en de meeste nationalisten stelt deze zich op een uitgesproken
pro-Europees standpunt, maar dan wel voor een Europa dat zich
erfgenaam weet van het Oostenrijkse imperium dat lange tijd het
bolwerk tegen de Ottomaanse expansie was.
Overigens mag Guillaume Faye dan wel extreem-rechts heten, hij
vertolkt voorzover ik weet (en anders dan Vial) een uitdrukkelijk
niet-racistisch standpunt. Zo stelt hij vast dat de
migrantenbevolking in Frankrijk veel meer bij criminaliteit
betrokken is dan die in Duitsland. Elk beetje racist zou hierbij
dan naar het boek The Bell Curve verwijzen: de Turken in
Duitsland zijn deels van Oost-Aziatische oorsprong, terwijl de
Magrebijnen in Frankrijk nogal wat zwart-Afrikaans bloed in de
aderen hebben, en onderzoek zou aantonen dat Afrikanen veel hogere
misdaadcijfers hebben dan Aziaten. Die verklaring schijnt bij Faye
echter niet op te komen.
Ik ben geen Faye-deskundige, maar ik stel vast dat de rechter
die hem wegens "aanzetting tot rassenhaat" tot een zware boete
veroordeelde, in Faye's werk geen daadwerkelijk racistische
uitspraken kon aanwijzen, noch trouwens enige onjuistheden in
Faye's gegevens over de geweldpleging door immigranten tegen
autochtonen. Het vonnis viseerde alleen het feit dat Faye de
"Galliërs" opriep om zich tegen deze vastgestelde en onbetwiste
geweldgolf teweer te stellen.
Racist en moslim
Er is ook een strekking die eigenlijk niet geïnteresseerd is in
islam en andere religieuze identiteiten, maar enkel ras belangrijk
vindt. Voor hen zijn Molukse christenen absoluut ongewenst, maar
Turkse moslims kunnen er mee door. Tenslotte stammen de Turken maar
voor een klein deel af van de Altaïsche ruiters die ooit Anatolië
veroverden, en hebben zij genetisch meer gemeen met de Slavische
slavinnen die eeuwenlang in de harems als fokvee dienden. Tijdens
de Kosovo-crisis toonde het Amerikaanse racistische maandblad
Instauration (juni 1999) een foto van vluchtende Albanese
moslims, met de commentaar dat zulke mooie blonde mensen in de VS
meer dan welkom zijn. Het Brusselse blad Contre-Thèses (mei
2000) stelt onomwonden: "Het echte probleem is niet religieus maar
raciaal. De grootste bedreiging is niet de islam maar de
Noord-Afrikanen."
Vandaar is het maar een kleine stap naar een uitdrukkelijk
pro-islamitisch racisme. Contre-Thèses keert zich tegen
diegenen in het Front National die Magrebijnen willen
aanvaarden mits ze christen worden, en voegt eraan toe: "De
islamisering van onze streken zou misschien wat levenskracht geven
aan bevolkingen die door eeuwen van sentimenteel christendom
apathisch geworden zijn." In het Brusselse tijdschrift Le Cri du
Citoyen (september 1999) vraagt Albert Kehl zich af of de islam
niet "een kans voor Frankrijk" betekent: moslims die mede-moslims
verjagen worden immers nooit van racisme beschuldigd, dus zouden
Franse bekeerlingen hun Magrebijnse moslimbroeders kunnen
uitdrijven.
Ook in Vlaanderen bestaat die uitgesproken pro-islamitische
strekking. In het spoor van de Italiaanse neo-moslim Claudio Mutti,
die de islam ziet als de voorhoede van de opstand tegen de
joods-Amerikaanse wereldheerschapij, leeft ook hier het idee dat de
islam een bondgenoot is tegen de amerikanisering, zoals ondermeer
geopperd wordt door ene Bronstein op de webstek van de Vlaamse
Jongeren Mechelen. Hij verwijst daarbij naar het grote aandeel van
moslims in de Waffen-SS; Hitler en Himmler waren natuurlijk fans van
de islam. Een hele waslijst verbanden tussen de islam en het
"fascisme" zou hieraan toegevoegd kunnen worden, bv. dat het
quasi-fascistische Oestasja-bewind in Kroatië een pionier was van de
multicultuur: Ante Pavelic had vier moslim-ministers in zijn
regering (een rolmodel voor Verhofstadt) en liet in Zagreb een grote
moskee bouwen. Maar het gaat nog verder.
Een zekere Cleon reageert op het webstekforum van de VB-jongeren
tegen de daar gebruikelijke islamkritiek: "Wat de islam betreft,
zuiver uit demografisch oogpunt is deze wereldbeschouwing veel beter
dan de christelijke en humanistische waarden die in Europa
domineren. (...) Indien Europa zich zou bekeren tot de islam zou dit
waarschijnlijk de etnisch-demografische redding betekenen voor
Europa en zijn autochtone bevolking. De christelijke (...) en
humanistische waarden zijn negatief in demografisch opzicht.
Bovendien staan ze negatief t.o.v. martiale assertiviteit. Martiale
en positief-demografische waarden zijn typisch islamitisch."
Ziedaar het echt rechtse standpunt tegenover de islam, logisch
gededuceerd uit de premisse dat het Europese ras moet groeien en
opnieuw assertief worden. Daarmee vergeleken zien we in het
VB-programma de meer aarzelende neerslag van een wat onbestemd
gevoel van imminente katastrofe dat de kiezers bekruipt bij het zien
van de groei van de islam in onze steden. Die kiezer weet niet
precies wat het probleem is, en het VB-programma is navenant,
zoekend naar een passend antwoord op een halfbegrepen probleem.
Bovendien wil het VB, i.p.v. racistische scherpslijperij en de
simpele schema's van sommige hierboven genoemde bewegingen, rekening
houden met menselijke omstandigheden zoals het voldongen feit dat
vele immigranten hier werkelijk ingeburgerd en een eindweegs
geassimileerd zijn. Het evoluerende partijstandunt is functie zowel
van die onzekere analyse van het islamprobleem alsook van de
wijzigingen in de maatschappelijke situatie en in de inschatting
van wat nog haalbaar is.
Repressie
Aarzelen, rekening houden, zoeken: zoals ik het hier beschrijf
lijkt het wel alsof niets menselijks de Blokkers vreemd is. Alsof
zij mensen zijn zoals wij! Gelukkig ziet men hun onvervalst
fascisme aan hun lichaamstaal, anders zou men bijna gaan geloven dat
zij het met hun dwaalleer ergens nog goed menen. Toen Gerolf
Annemans in de Dutroux-commissie een goede beurt maakte, klonken de
reporters oprecht verrast dat dat monster een mens bleek te zijn.
Maar toen pater Leman suggereerde dat een Annemans of een Alexandra
Colen nog niet helemaal voor de beschaving verloren zijn, wezen
Karel De Gucht e.v.a. hem streng terecht: er bestaan geen goede
Blokkers, geen enkele!
Men mag dit contrasteren met de weldenkende commentaren over de
islam n.a.v. de aanslagen in de VS. Goed, de daders waren moslims,
maar men mag alle moslims toch niet over dezelfde kam scheren! Wat
trekken en duwen op de IJzerbedevaart zorgt steevast voor analyses
van het type: "Het VB toont zijn ware fascistische gelaat!" Maar
moslim-aanslagen met meer dan zesduizend slachtoffers worden niet
geduid als "het ware gelaat van de islam", precies het tegendeel.
Zelf houd ik het, in mijn omgang met zowel rechtse rakkers als
moslims, op een richtlijn die ik ooit bij Aleksandr Solzjenitsyn
las: "De lijn tussen goed en kwaad loopt door elke mens." Ik mag
dit wel niet al te luidop zeggen, want de staatsomroep heeft
afgekondigd dat Blokkers geen mensen zijn als anderen. Dat zij
bijgevolg een Sonderbehandlung verdienen.
Het was in verband met de verbranding van de Koraan door de
katholieke Inquisitie dat Heinrich Heine schreef: waar boeken
verbrand worden, zullen spoedig ook mensen verbrand worden. (Voor
alle duidelijkheid: ik vind allerminst dat de Koraan verbrand moet
worden; veel effectiever zou zijn, iedereen de Koraan te doen
lezen.) Maar zijn observatie kan veralgemeend worden: wie de
communicatiekanalen van een bepaalde stroming naar het publiek toe
wil vernietigen, komt licht in de verleiding om de aanhangers van
die stroming zelf uit te schakelen. Heine's uitspraak werd bv.
geciteerd toen moslims in Bradford het boek De Duivelsverzen
van Salman Rushdie verbrandden; en jawel, kort daarop werd Rushdie
zelf ter dood veroordeeld. Mohammed himself had andersdenkende
tijdgenoten verbaal naar de duivel gewenst, en zodra hij de macht
had, stuurde hij hen ook daadwerkelijk naar een vervloekt
hiernamaals.
Is het overdreven om te vrezen dat Heine's voorspelling ook hier
en nu toepasselijk zou kunnen blijken? Wie vandaag het gemak ziet
waarmee zelfvoldane machthebbers en hun mediavrienden ertoe
overgaan, de rechtse oppositie te demoniseren en haar
communicatiekanalen door te knippen (boeken verbieden,
uitzendingen schrappen, vergaderingen en betogingen onmogelijk
maken), moet er rekening mee houden dat ook hier op zekere dag de
ouderwetse stap naar fysieke repressie kan volgen.
Wie zegt dat fanatisme geen monopolie is van de islam, heeft
gelijk. Ondermeer bij onze paarse hegemonen broeit een
gelijkaardige mentale koorts. Na de extreme verbale uitvallen van
een Verhofstadt, een Dewael, een De Gucht of een Louis Michel tegen
de rechterzijde, kan men niet volledig uitsluiten dat zij dezelfde
weg op zullen gaan als Torquemada en Mohammed: van woorden naar
daden.
Koenraad Elst